ในกระจกมัวๆ มีคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
คนที่เพิ่งลึกซึ้ง ถึงความเดียวดาย
นาทีที่กาลเวลา บอกว่าเธอมีค่าเพียงใด
คือนาทีที่สาย เกินหวังให้ใครกลับมา
เหมือนคนตื่นจากฝัน ตามทวงวันและคืนดีๆ
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยรักษา
เวลาที่คิดว่าพอ กลับไม่พอให้พูดคำลา
ทำได้เพียงแค่นึกรู้สึกโหยหามัน
ชีวิตนี้ ถ้าไม่มีเธอก้าวเข้ามา
ฉันคงเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น
แปลกที่คนไม่รู้ มีเพียงผู้เดียวคือฉัน
อยากกอดเธอแน่นๆ นานๆ ในวันที่เสียเธอไป
เชื่อว่าที่ตรงนั้น เธอยังพร้อมจะรอฉันอยู่
แล้วที่สุด ก็รู้เธอรอไม่ไหว
เจอเพียงแค่รอยน้ำตา หยดบนนาฬิกาที่ตาย
ให้ฉันได้กอดมันไว้ แล้วบอกว่ารักเธอ
ชีวิตนี้ ถ้าไม่มีเธอก้าวเข้ามา
ฉันคงเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น
แปลกที่คนไม่รู้ มีเพียงผู้เดียวคือฉัน
อยากกอดเธอแน่นๆ นานๆ ในวันที่เสียเธอไป
เชื่อว่าที่ตรงนั้น เธอยังพร้อมจะรอฉันอยู่
แล้วที่สุด ก็รู้เธอรอไม่ไหว
เจอเพียงแค่รอยน้ำตา หยดบนนาฬิกาที่ตาย
ให้ฉันได้กอดมันไว้ แล้วบอกว่ารักเธอ
เวลาทุกเสี้ยวนาที คนคนนี้จะเก็บมันไว้
จะจำจนวันสุดท้าย ว่าเคยได้กอดเธอ